Ο Αργεντίνος Andrés Lofiego είναι ένας από τους πλέον καταξιωμένους κι αγαπητούς κινηματικούς φωτορεπόρτερ, έχοντας αποτυπώσει με το φωτογραφικό του φακό τα εγχειρήματα των κατειλημμένων εργοστασίων στην Αργεντινή, την Ιταλία και την Ελλάδα. Ξεχωριστή θέση στη δουλειά του κατέχει η καταγραφή του αγώνα των εργατών της κατειλημμένης ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη. Ενόψει της έναρξης της διαδικασίας πλειστηριασμού του οικοπέδου, όπου βρίσκεται η κατειλημμένη ΒΙΟ.ΜΕ., την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου, κουβεντιάζουμε με τον Andrés Lofiego, ο οποίος στέλνει το δικό του μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ.

Πότε πρωτάκουσες σχετικά με το κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ.;

Άκουσα για πρώτη φορά σχετικά με τη ΒΙΟ.ΜΕ. μερικούς μήνες πριν μετακομίσω στο Βερολίνο. Ήταν τέλη του 2012 και βρισκόμουν στο Chilavert, ένα τυπογραφείο υπό εργατικό έλεγχο στο Μπουένος Άιρες. Μετά τη δουλειά μου για τα κατειλημμένα εργοστάσια στην Αργεντινή, γίναμε φίλοι με τους εργάτες που διαχειρίζονταν το τυπογραφείο και, μιας κι ήξεραν για το ταξίδι μου στην Ευρώπη, μου μίλησαν σχετικά με ένα κατειλημμένο εργοστάσιο στην Ελλάδα. Δεν εμβαθύναμε περισσότερο, αλλά από εκείνη τη στιγμή ήξερα πως υπήρχε ένα κατειλημμένο εργοστάσιο στην Ευρώπη και βρισκόταν στην Ελλάδα.

Πώς γνώρισες τους εργάτες και πώς εξελίχθηκε η μεταξύ σας σχέση με την πάροδο του χρόνου;

Όταν έφτασα στο Βερολίνο, άρχισα να αναζητώ για πληροφορίες σχετικά με ένα κατειλημμένο εργοστάσιο στην Ελλάδα. Ψάχνοντας στο ίντερνετ, βρήκα κάποιες πληροφορίες στο site http://www.workerscontrol.net/ και μετά επικοινώνησα με τον Dario Azzelini, ο οποίος μου μίλησε για τη ΒΙΟ.ΜΕ. κι άλλα κατειλημμένα εργοστάσια στην Ευρώπη. Εκείνη τη μέρα ξεκίνησα να σκέφτομαι σχετικά με την πιθανότητα πραγματοποίησης ενός ρεπορτάζ αναφορικά με αυτόν τον καινούριο τρόπο αντιμετώπισης της ευρωπαϊκής κρίσης. Έτσι, προσπάθησα να εξασφαλίσω κάποια οικονομική υποστήριξη, αλλά τελικά έκανα το ρεπορτάζ ως freelancer. Επισκέφτηκα, λοιπόν, δύο εργοστάσια στην Ιταλία, δύο στη Γαλλία και τη ΒΙΟ.ΜΕ. και την ΕΡΤ3 στη Θεσσαλονίκη. Τον Οκτώβριο του 2014 έφτασα στη Θεσσαλονίκη και συνάντησα τους εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. Η ομάδα αλληλεγγύης με βοήθησε πολύ να αναπτύξω αυτό το ρεπορτάζ.

Πέρασα λίγο περισσότερο από μια βδομάδα στη Θεσσαλονίκη κι ήταν αρκετή, για να με κάνει να νιώσω όπως στην Αργεντινή μετά την κρίση του 2001.

Πώς αξιολογείς τη σπουδαιότητα του εγχειρήματος και του αγώνα τους;

Νομίζω ότι η ΒΙΟ.ΜΕ. είναι ένα παράδειγμα για όλους τους Ευρωπαίους εργάτες. Αντιμετωπίζουν την κρίση της Ε.Ε. με τον καλύτερο τρόπο, παίρνοντας τις τύχες τους στα χέρια τους. Το 2007 ο Ερνέστο, ένας από τους εργάτες του τυπογραφείου Chilavert, κι εγώ περάσαμε ένα μήνα ταξιδεύοντας στην Ιταλία, τη Γερμανία, το Λονδίνο και την Μπαρτσελόνα. Παρουσιάζαμε το βιβλίο No pasar, una mirada desde el trabajo autogestionado (No Trespassing, a look from the Self – Managed Work). Στη διάρκεια εκείνων των ημερών πολλοί μας ρωτούσαν: «Τι μπορούμε να κάνουμε, για να βοηθήσουμε τα εργστάσια στην Αργεντινή;». Κι οι δυο μας απαντούσαμε ταυτόχρονα: «Κάντε το ίδιο εδώ». Αλλά εκείνοι πάντοτε μας έλεγαν: «Αυτό δεν είναι δυνατό στην Ευρώπη». Η ΒΙΟ.ΜΕ. αποδεικνύει σε όλη την Ευρώπη πως κάτι τέτοιο είναι δυνατό!

Είναι συγκρίσιμη, επομένως, με παρόμοια εγχειρήματα στην Αργεντινή, υπό την έννοια της δυναμικής, του τρόπου λειτουργίας και του στόχου;

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την Αργεντινή. Ανάμεσα στο 2002 και το 2004, δούλεψα με 5 εργοστάσια, τα οποία είχαν καταληφθεί από τους εργάτες τους στο Μπουένος Άιρες. Η ΒΙΟ.ΜΕ. άνετα θα μπορούσε να είναι ένα από αυτά. Η διαφορά που παρατήρησα μεταξύ της ΒΙΟ.ΜΕ. και των εργοστασίων στην Αργεντινή είναι η συνείδηση να παράγεις με οικολογικό τρόπο από την αρχή.

Ποια είναι η εκτίμησή σου για το μέλλον της ΒΙΟ.ΜΕ., αφότου ξεκινήσει η δικαστική «μάχη»;

Πιστεύω ότι το «νόμιμο» δεν είναι πιο σημαντικό από το «νομιμοποιημένο». Κι ο αγώνας της ΒΙΟ.ΜΕ. είναι πραγματικά νομιμοποιημένος. Οι εργάτες της χρειάζονται πολλή υποστήριξη, για να κερδίσουν τη μάχη, και την έχουν.

Σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, τι σημαίνει το φωτορεπορτάζ για σένα; Μπορεί να αποτελέσει εργαλείο για την κοινωνική αλλαγή;

Νομίζω ότι η κοινωνική αλλαγή συντελείται όταν όλοι μαζί δουλεύουμε γι’ αυτήν. Εργάτες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, όλοιμας. Η δημοσιογραφία είναι μόνο ένας «κόκκος» στο βουνό από άμμο που πρέπει να χτίσουμε. Όταν ακούς ένα ωραίο τραγούδι ή διαβάζεις ένα καλό άρθρο, νιώθεις πιο δυνατός, για να αντιμετωπίσεις τα εμπόδια στο δρόμο προς την κοινωνική αλλαγή. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό, πρέπει να περπατήσεις αυτόν το δρόμο.

Το προσωπικό site του Andrés Lofiego​ είναι http://www.andreslofiego.com.ar/#!home/mainPage